viernes, 3 de diciembre de 2010

soledad

Por primera vez en mi vida no me siento sola. Estoy segura de ser quien soy. Seguiré teniendo miedo y pulsiones. Pero esta vez vuelo libre hacia donde quiero ir. Siento que puedo hablar de lo que siento, puedo expresar lo que pienso. Se recibe con los brazos abiertos todo lo que puedo dar.

Me queda un arduo camino por recorrer, no será fácil. Habrá muchas trabas que superar. Soy fuerte, me he hecho a mi misma y la fuerza ha sido mi aliada durante estos años que he ido cumpliendo. Puedo asegurar que dañar duele, y mucho, pero estoy convencida de que no me estoy equivocando.

Estos dos últimos años de mi vida me han hecho descubrir quien soy, o mejor dicho quien quiero ser. Los pocos que habéis seguido este sitio habéis sido testigos de mis subidas y bajadas, sobretodo de mis bajadas en un viaje muy duro, ya que he utilizado este espacio para desahogar lo que tenía que salir de algún modo. Gracias a todas las personas que de algún modo me han ayudado en este camino, haya sido para seguirlo conmigo o para apearse porque no podían seguir. A todas ellas les guardaré un trocito de mi corazón, como en aquel cuento que Dotohy me enseñó, en el que un corazón imperfecto era el mayor tesoro que se podía tener.

Gracias sobretodo a Chuscartes, por haber confiado en mí desde el primer día, por haber hecho del camino una meta. Tú también me has hecho grande.

Hoy tengo el mayor tesoro que la vida le puede regalar a una persona. La complicidad y el complemento de un compañero de viaje. Gracias por existir.
La felicidad está cerca y yo me voy de cabeza hacia ella. ¿Vienes?

4 comentarios:

Dorothy dijo...

Nena, ¡Qué bien te veo! Bueno, más bien sería ¡Qué bien te leo! Qué alegría que estés feliz, por fin, después de estos meses. Me alegro muchísimo por ti, guapísima.

Cenicienta dijo...

Muchas gracias, estoy en el principio de una nueva vida. Soy feliz de poder empezarla, espero serlo por poder acabarla como deseo. Un besazo. Nos vemos por la vida.

chuscartes dijo...

M'omple de goig i m'emociona el que dius. Saber que estàs pujant m'enorgulleix molt. Sóc feliç veient la transformació anímica i emocional que has viscut. Ets molt important a la meva vida i això no es pot alterar.

No hi ha equivocacions dins d'aquest camp. No serà fàcil de fer el camí, però hi ha un motiu per damunt de tot això, un motiu que permuta el dolor causat.

Ets una gran persona. Només cal que et mirin als ulls de l'interior per a adonar-se. Una forta abraçada

Cenicienta dijo...

Gràcies amic, t'estim i ho saps, la transformació que he viscut ha estat també gràcies a la teua amistat sense condicions.