sábado, 12 de septiembre de 2009

monedas

Que yo me sienta extraña entre conocidos es normal para mi. Ayer experimenté un conjunto de sensaciones que se podría decir que son dos caras de una moneda. Aunque la moneda no es la misma.
La cruz vino primero, cuando me sentí observada, me sentí como ya he dicho una extraña en un entorno que ya conozco, que llevo un tiempo visitando, compatiendo, y donde tengo que seguir. Me produjo incomodidad, ganas de salir corriendo (que es lo que hice) de donde normalmente suelo extender mi estancia sin necesidad. Hoy debo repetir ese entorno, aunque no será en el mismo lugar. Intentaré no predisponer mis sentimientos y no verme inmersa en una soledad autoimpuesta.
La cara vino después, en un entorno de gente que a primera vista no tiene nada que ver conmigo, no me siento observada, ni juzgada, compartimos buenos momentos, risas y bailoteos. Como dijo uno de ellos, este grupo se lleva bien sin tener nada que ver a simple vista los unos con los otros porque todos somos raros, yo diría peculiares.
Me gusta ser peculiar.

1 comentario:

BATMAN dijo...

Reconec molt bé aquest grau de hipocresia que anomenes. Gent que ha compartit i compartirà temps i espais, vivències i experiències, persones properes es creuen amb el dret de qüestionar-te, de possar-te entrebancs emocionals per a que no siguis feliç. I gent que no coenixes de res, pot esdevenir la companyia més meravellosa. Jo també vaig reconèixer aquest grau d'hipocresia als enemics de la foscor. però quan treballo em posso la màscara de superheroi (quasi obligat) i faig la meva feina, tot i que per dins senti una gran aversió.

Intenta ser feliç amb el poc que et donen. i atreveix-te a parlar amb persones que, des de l'ombra, tenen molt per aportar. No ho he dit mai, però ho faré ara: et tinc molta estima. i vals més que tota una colla de marujas.