viernes, 18 de septiembre de 2009

mazurca, seguidillas y don gil


Estoy cansada, pero contenta, recordé un tiempo pasado, que no tiene que ser mejor.
Me encontré cómoda, y joven, creo que soy la más joven, y la que mejor se portó. Personas adultas comportadas como en una clase de instituto. Fue divertido observar como cada uno, haciendo lo que le daba la gana, conseguía sacar una melodía más o menos aceptable. Pensándolo bien alguna frase menos que más...
Esperaba una prueba que no llegó. Fui directamente a la primera fila. Aún no se si es bueno o malo. A mi me gustó, aunque por un momento sí me pregunté: ¿qué hago yo aquí? ahora pienso que volveré y puede que cambie de opinión, pero de momento me quedaré, ya tengo ganas de sentir la primera actuación.

1 comentario:

chuscartes dijo...

Sortir al davant d'un grup de gent i fer allò que t'agrada és meravellòs. I si a més a més la gent, el públic, gaudeix sentiràs la més gran de les pujades d'autoestima. Una abraçada