miércoles, 18 de noviembre de 2009

cuando el día amanece nublado

Cuando el día amanece nublado, como hoy, necesitamos que un rayito de sol nos ilumine el camino, y más cuando después de un buen día, una conversación tuerce nuestro humor. Después de todo parte del problema no era problema.

La hierba no crece de noche. Vuelvo a replantearme las cosas, esta vez desde la prespectiva de haber pasado ya por ellas. El aprendizaje pasa por vivir, por pasar experiencias, no hay que volver al pasado para cambiarlas, hay que filtrar y mejorar.

Si, estoy haciendo bien, hago lo que me apetece, con quien me apetece, aunque esto último no siempre, me conformo.

Hay miradas, posturas, cambios de registro, pero no importa, ¿a quien le importa lo que realmente siento?.

Sigo siendo yo, cada vez más, sigo siendo crítica, a pesar de que no guste, a todos nos gusta que nos adulen. Lo siento, si no quieren saber la verdad de lo que pienso, que no me pregunten a mi. Por eso callo. Por eso canto.

1 comentario:

chuscartes dijo...

Uf, les máscares tenen aquest perill: quan te la poses, tens el perill de no ser ben rebuda quan la treus...

Pel que fa a tornar al passat per canviar-lo, és insostenible desde la ciència. Per molt que ho intentessis, mai podries desfer allò que has fet, perquè les conseqüencies no serien les mateixes, i per tant, podries acabar destruint-te. Però sé que els trets no van per aquí, i em deixa més tranquil.