viernes, 31 de diciembre de 2010

REID

Habrá que ir preparándose, haciendo un recuento: tenemos nuestro anillo de oro preparado para brindar dentro de la copa de cava?, la ropa interior roja puesta del revés? (hay que darle la vuelta en cuanto hayamos brindado), las monedas preparadas para colocarlas en el zapato para recibir el año?
No podía ser de otra manera, pensaba no hacerlo pero al final he sucumbido. Había dicho que no haría una entrada de despedida del año, pero no puede ser.
Y aquí estoy escribiendo entre olor al 473 de Chanel que va cubriendo mis uñas.
Poco a poco me voy inundando de una especie de melancolía que siempre me cubre unas horas antes de empezar a celebrar la salida de un año que acaba y la entrada de otro que llega.
Este 2010 se va cargado de emociones, un año donde he dado rienda suelta a mi yo verdadero. Por fín salí de mi caparazón.
El 2011 que llega viene con muchas emociones más. Podrá sonar típico pero es mi año.
Los deseos que tengo para todos a quien amo es que dejeis salir vuestras emociones, reid, llorad, gritad...haced todo lo que os haga feliz.
Desde aquí, a los que leerán esto y a los que no, FELIZ VIDA!!!

martes, 28 de diciembre de 2010

Feliz 2011

Me he levantado pensando en él. No lo puedo evitar. Así como me adentro en el día, y no hace muchas horas de eso voy pensando en cómo despedir el año. Al ver dos noticias en el diario esta mañana me planteo la muerte. Llevo varios días diciendo que no pensaba morir, es una metáfora claro está, moriré y ese día todo lo que haya pasado acabará. Es un tema complicado y por un momento me da miedo afrontarlo. Nunca había tenido esta sensación. No recuerdo ningún momento en el que este pensamiento me sobrevolara, me ha llenado de repente. El día que llegue ¿ya nada habrá merecido la pena? o por el contrario ¿debemos ser felices al máximo para que ese día no nos importe?


Lo que está claro es que pase lo que pase seguimos hoy aquí, con unos pasos que dar aún antes de las campanadas, y aunque suene típico quiero que todo el mundo reciba el nuevo año con los brazos abiertos.


Una cosa me hace feliz, lo voy a empezar con las dos personas más importantes de mi vida, mi hijo y Él.


Os quiero. Feliz 2011.

miércoles, 22 de diciembre de 2010

hilos

Son las seis y media de la tarde, camino hacia casa con una bolsa en una mano y el pequeño de la otra. Siento un escalofrío que recorre mi espina dorsal. Reconozco ese sentimiento. El hilo tira, tira muy fuerte.
No creíamos en las conexiones telepáticas, en las necesidades más allá de lo físico. Ahora sabemos que algo pasa al otro lado.
Que un nudo en la distancia se convierta en escalofrío al otro lado.
Es un sentimiento que no quisiera que desaparezca nunca. Una conexión más allá del tiempo, más allá de todo.
Me siento una marioneta en manos de los hilos. Pese a que me muevo sin querer me gusta, me gusta dejarme llevar en este viaje. Soy feliz porque yo muevo otra marioneta.

lunes, 13 de diciembre de 2010

Serena

Que fácil se hace ser feliz cuando lo que sale por los poros es tranquilidad, serenidad.
Que fácil es transmitir esta felicidad, solo con una sonrisa, con una mirada, con un gesto.
Estoy bien, por fin estoy bien. Y lo mejor de todo es que aún voy a estar mejor. Estoy plenamente convencida de ello.

viernes, 10 de diciembre de 2010

forats

La felicitat també passa per aguantar forats.
Els forats dels cucs de la passió.
Sento un nus intens que crida per desfer-se.
Si no vens al meu costat serà impossible disoldre'l.
Fins ara semblava que la separació quedava només en una cosa física. Que poc a poc aniria fent menys mal, que ens acostumariem a l'obscuritat.
Avui estic comprovant que encara que et sento ferm tirant del fil necessit el teu contacte.
Sense el teu alé m'ofec.
Sense les teues carícies m'esvaeixo.
Em fa mal no tenir-te, encara seria pitjor no sentir-te.
I em sorprenc pensant-te, em sorprenc sentint-te a cada minut, a cada segon.
T'estim, amor. T'estim, amat.

viernes, 3 de diciembre de 2010

soledad

Por primera vez en mi vida no me siento sola. Estoy segura de ser quien soy. Seguiré teniendo miedo y pulsiones. Pero esta vez vuelo libre hacia donde quiero ir. Siento que puedo hablar de lo que siento, puedo expresar lo que pienso. Se recibe con los brazos abiertos todo lo que puedo dar.

Me queda un arduo camino por recorrer, no será fácil. Habrá muchas trabas que superar. Soy fuerte, me he hecho a mi misma y la fuerza ha sido mi aliada durante estos años que he ido cumpliendo. Puedo asegurar que dañar duele, y mucho, pero estoy convencida de que no me estoy equivocando.

Estos dos últimos años de mi vida me han hecho descubrir quien soy, o mejor dicho quien quiero ser. Los pocos que habéis seguido este sitio habéis sido testigos de mis subidas y bajadas, sobretodo de mis bajadas en un viaje muy duro, ya que he utilizado este espacio para desahogar lo que tenía que salir de algún modo. Gracias a todas las personas que de algún modo me han ayudado en este camino, haya sido para seguirlo conmigo o para apearse porque no podían seguir. A todas ellas les guardaré un trocito de mi corazón, como en aquel cuento que Dotohy me enseñó, en el que un corazón imperfecto era el mayor tesoro que se podía tener.

Gracias sobretodo a Chuscartes, por haber confiado en mí desde el primer día, por haber hecho del camino una meta. Tú también me has hecho grande.

Hoy tengo el mayor tesoro que la vida le puede regalar a una persona. La complicidad y el complemento de un compañero de viaje. Gracias por existir.
La felicidad está cerca y yo me voy de cabeza hacia ella. ¿Vienes?